Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
En onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan…..
de laatste goede daad.

Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me dan aan,
en noem me bij de naam en houdt me tot het laatst stevig vast.

Tot die tijd tot het laatst groet ik je met mijn hondenstaart…..
wat jij dan laat doen, deed je voor mij:
je hebt me dan nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
nee, huil dan niet

Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.